Początek sukcesu zakładów Mauser'a przypada na rok 1871, gdy armia niemiecka wprowadziła na wyposażenie karabiny tej marki. Dzięki wsparciu rządowemu Mauser'y szybko rozpowszechniły się na całym świecie, co stymulowało prace nad nowymi modelami. Najznakomitszy z nich to Gewehr 98, karabin z 1898 roku, który był podstawowym karabinem powtarzalnym w armii niemieckiej aż do końca II wojny światowej. Zalety karabinów Mauser to: niezawodny-mechanizm ryglujący oraz precyzyjne wykonanie. Chociaż produkowane głównie na potrzeby armii, karabiny te z powodzeniem zdawały egzamin jako broń sportowa i myśliwska. Poza tym można z nich było strzelać amunicją dużo silniejszą niż standardowe naboje kalibru 7,92 x 57 używane w armii niemieckiej.

Niezawodność zamka Mauser'a polegała na trzech ryglach: dwóch z przodu zamykających się w gnieździe ryglowym na wlocie lufy (przed komorą nabojową) i jednym zapasowym z tyłu włazu nabojowego. Był to typowy zamek czterotaktowy, rozwiązanie naśladowane potem przez wielu konstruktorów broni. System ten był niewygodny dla strzelającego, który musiał wykonywać ruch całym ramieniem. Zapewne lepsze rozwiązanie zastosowane zostało w karabinie Lee-Enfield, gdzie do otwierania zamka strzelec wykorzystywał jedynie nadgarstek. Dlatego też karabiny Mauser nigdy nie osiągnęły szybkostrzelności karabinów Lee-Enfield, co miało oczywiste rezultaty na polu walki.
Pierwszy model karabinu Gewehr 98 był tzw. „długim karabinem": całkowita długość 125 cm; długość lufy 74 cm. Wkrótce jednak opracowano wersję krótszą, z lufą o długości 60 cm dla artylerzystów, kawalerii oraz żołnierzy, których podstawowym zadaniem nie była walka „z karabinem w ręku". W 1903 Brytyjczycy i Amerykanie opracowali własne „krótkie karabiny", stanowiące ogniwo pośrednie między „karabinem długim" i „krótkim", czyli broń uniwersalną. Pomysł ten przejęli Niemcy, czego dowodem był Karabin 98 o całkowitej długości 94,5 cm i lufą o długości 43 cm, który wkrótce zastąpił karabin Gewehr 98, by stać się podstawą uzbrojenia całej armii niemieckiej. Karabin 98 poddawany był ciągłym modyfikacjom, czego rezultatem był Kar 98k stanowiący podstawę uzbrojenia Wehrmachtu w czasie II wojny światowej. Zaopatrzony był w magazynek zawierający pięć nabojów kalibru 7,92; uzyskiwał prędkość wylotową pocisku 860 m na sek. Mauser był używany także przez Wojsko Polskie jako standardowy karabin aż do 1939. Był produkowany początkowo w wytwórni w Warszawie, a potem w Radomiu.

Mauser 98k był najczęściej spotykanym karabinem w armii niemieckiej. Karabin ten był ostateczną modyfikacją karabinu Mauser 98 zaprojektowanego w 1898 roku. Mauser 98k był bardzo podobny do swojego poprzednika lecz jago lufa uległa skróceniu do 60 cm z 74cm. W roku 1935 stał się podstawową bronią Wehrmachtu. Do końca wojny wyprodukowano ok 11 milionów egzemplarzy tego karabinu w różnych wersjach. Niewielkiej zmianie uległa również konstrukcja zamka. Karabin ten wraz z lunetą Zf 41 lub Zf 42 był również używany jako broń strzelców wyborowych.

Budowa karabinka Mauser kar 98k.



1 - trzon zamka, 2 - pazur wyciągu łusek, 4 - iglica, 5 - łącznik zamka
6 - bezpiecznik, 7 - kurek, 8 - samoczynny bezpiecznik
10 - zamek, 11 - śruba zatrzasku wyrzutnika, 12 - zaczep zamkowy
13 - wyrzutnik, 14 - komora zamkowa, 15 - lufa (gwint lufy)
16,17,18,29 - elementy spustu, 20,23,24 - pudełko - magazynek
21 - śruba zabezpieczająca śruby główne, 22,28 - śruby główne.


Kolejne modele z fabryki Mausera










Nabój 7,92 x 57 mm Mauser


Rodzaj     nabój karabinowy
Kaliber     7,92 mm
Średnica
pocisku     8,22 mm
min. szyjki     8,76 mm
max. szyjki     8,89 mm
max. łuski     11,90 mm
kryzy     12,00 mm
Długość
łuski     56,8 mm
pocisku     28 mm
naboju     80,5 mm